त्याने विचार केला की हे सोने असावे आणि ते घेऊन तो उडाला. पण ते लोखंड खूप जड होते त्यामुळे तो थकला आणि शेताच्या शेतात एका झाडावर विश्रांती घेण्यासाठी थांबला.

वरच्या फांदीवर एक वानर बसला होता. त्याने कावळ्याच्या चोचीत चमकदार वस्तू पाहिली आणि विचारले, "हे काय आहे?"

कावळ्याने उत्तर दिले, "हे शुद्ध सोने आहे! मी ते बाजारात विकून भरपूर पैसा कमवणार आहे."

वानर हसला आणि म्हणाला, "अरे मूर्ख कावळ्या, हे सोने नाही तर लोखंड आहे. ते काही उपयोगाचे नाही."

कावळा लाजून म्हणाला, "तू बरोबर आहेस. मी फसलो."

वस्तूचे सोन नसून लोखंड असल्याचे लक्षात आल्यावर कावळा निराश झाला. पण त्या वानराने त्याला सांत्वन केले आणि म्हणाला, "चिंता करू नको. हुशारी नेहमी कामी येते. आता हे लोखंड टाकून दे आणि चांगले खाण्याच्या शोधात निघ."

कावळाने वानराचे ऐकले आणि पुन्हा चांगल्या भागाच्या शोधात निघून गेला.

तात्पर्य ( Moral): चमकण्याने भुलू नये. वस्तुस्थिती काय आहे ते समजून घ्यावे. हुशारीने राहून योग्य निवड करावी.